Peter en ik wandelen op een mooie donderdagmiddag tijdens een persoonlijke sessie in het bos. hij vraagt zich af waarom hij wel contact heeft met z’n ene zus maar niet met zijn andere zus. zelf woont hij in de randstad, en is de jongste in het gezin. zijn vader en moeder komen regelmatig langs voor een kop koffie en een praatje. zijn jeugd was eigenlijk wel prima, ze hadden het niet heel breed. het was druk in huis met z’n zessen, er was niet een hele hechte verbinding met elkaar. alles ging gewoon zoals het ging. weinig te klagen en gewoon lekker meedoen was het motto. de relatie met zijn ouders was niet super close, maar hij weet wel dat als er echt iets is, ze er gelijk voor hem zullen zijn. hij heeft drie oudere zussen. zijn jongste zus Fabienne woont in Australië, waar hij bijna iedere maand wel een video call mee heeft. dan worden veelal de leuke dingen besproken. Peter en zijn kinderen, want die willen altijd even meekijken hoe het in Sydney is, kijken altijd uit naar dit gesprek. Monique, zijn middelste zus, woont in de buurt van Utrecht. ze zien elkaar regelmatig, delen veel met elkaar en hebben een sterke vertrouwensband. met verjaardagen zien ze elkaar en wordt er veel gelachen. zijn oudste zus Manon woont 200 meter verderop maar met haar heeft hij de laatste twee en half jaar geen contact meer gehad. hij weet eigenlijk niet waarom er geen contact is want er is niet iets gebeurd. het is gewoon zo gegaan. Peter vindt dat erg jammer, want hij is benieuwd hoe het met haar en haar gezin gaat. ik vraag hem waarom hij haar niet gewoon een keer belt en langsgaat. natuurlijk heeft hij daar vaak over gedacht maar iets houdt hem tegen om dat te doen. we stoppen bij een tafel in het bos om even te zitten. hij vraagt me of we dit eens kunnen opstellen om te kijken of we erachter kunnen komen of er iets verborgen zit wat we niet zien. er liggen een paar takjes op tafel, bijna alsof die er zijn neergelegd voor ons. ik breek wat van die stokjes door midden en vraag hem of hij de verschillende stokjes voor zijn ouders en zussen wil neerleggen. het plaatje hierboven laat dit beeld zien. wat opvalt is dat zijn oudste zus Manon een beetje alleen staat, van een afstandje naar haar ouders kijkt en niet naar Peter en zijn andere zussen kijkt. we doen wat interventies en er wordt zichtbaar dat zijn oudste zus zich eigenlijk nooit echt gezien heeft gevoeld. Peter heeft altijd het gevoel gehad dat Manon het meest stabiel was, zij als oudste kind, naast hun ouders, soort van verantwoordelijk was voor Fabienne, Monique en hem. ik vraag Peter om te voelen of hij Manon zou kunnen helpen. direct schuift hij het stokje wat voor hem staat naar zijn oudere zus en kijkt haar vol aan. wow, dit komt super hard bij mij binnen, omdat ik voel wat dit met Manon doet. ik vraag Peter wat hij voelt, en op dat moment kijkt hij naar de stokjes en zegt hij; ik zie je wel lieve zus en ben er voor je. we zijn er stil van en laten dit even bezinken samen. we staan op en lopen verder richting de uitgang van het bos. we nemen afscheid van elkaar en hij bedankt me voor het mooie inzicht.
twee dagen later krijg ik een bericht van Peter waarin staat dat hij net een whatsapp bericht van Manon heeft ontvangen met de vraag of hij met de kinderen wil komen kijken naar de eerste voetbalwedstrijd van haar zoon. ik krijg er weer kippenvel van nu ik dit opschrijf. blijkbaar heeft de opstelling iets losgemaakt waarbij het systeem in beweging is gekomen.